Dalit-Lumbay/ Elegy
Indayog ng Luha
sa mga mata ko ay siyang dumalaw
na lubhang naghapis, nawalan ng tanglaw,
napawi ang tuwa...
Duguang damdamin...
napawi ang ningas ng sigla ng puso
na kusang nanlamig sa'king pagkabigo
sa aking mithiin.
Kawawang nilalang...
masayang nangarap, kay siglang umasa,
nag-alay ng pagod sa isang adhikang...
suntok sa b'wan lamang.
Napawi ang sigla...
Pag-asa'y nanlamig at siyang nanamlay
nawalan ng init, nawalan ng saysay
... ang pusong umasa.
Muli kang umahon, ...aking kaluluwa,
Ika'y maglagablab saiyong dalita!
... unto my eyes she'd bring
that buried so well, renounced by light
... abandoned smile.
Heart that bleeds...
death of the eternal joys!
whose tormented by deep coldness of frustration
... to my dreams!
Poor soul...
who once joyfully sung the savors of hope!
... who shed his blood to a dream
t'was nothing but a dream!
Once a laughter so fragile scattered to pieces...
Hope turns cold, ... inspiration turns faint!
whose warmthness and of meaning faded into midst of gloomy shadows
... to this man who hoped.
Oh! Rise, thee, my burdened soul!
Oh... rise up above to thy eternal flames!
All Rights Reserved
Comments
ilang beses na nating pinatay ang ating mga sarili.
para bigyang daan ang pagbangon ng bagong nilalang.
bagong katauhan...
pinapatay natin ang isang parte ng ating katauhan na hindi natin gustong kilalanin bilang tayo...
at bumubuhay tayo ng bagong katauhan na gusto nating mas kilalanin pa...
at makilala din ng iba bilang tayo.
:))